IMPROVISED CITY 10 – DETROIT
ACTION IN THE CITY/ARTICLE: KONTEINER MAGAZINE (2009-2010)
Ντιτρόιτ 2010
Ρωτήσαμε τον Drew Philp συγγραφέα και κάτοικο του Ντιτρόιτ τα δυο τελευταία χρόνια για μια από τις πιο ιδιαίτερες πόλεις του κόσμου.
«Δεν υπάρχει άλλη πόλη αντίστοιχη του Ντιτρόιτ στον κόσμο. Η κατάσταση του Ντιτρόιτ είναι η απόδειξη του τι συμβαίνει όταν ο καπιταλισμός καταρρεύσει. Και τότε οι άνθρωποι πρέπει να σκεφτούν, τι θα ακολουθήσει. Γι αυτό το λόγω πιστεύω πως είναι η πόλη του μέλλοντος. Πενήντα χρόνια πριν το Ντιτρόιτ ήταν μια από τις πιο κοσμοπολίτικες πόλεις, η πόλη των ευκαιριών, της αυτοκινητοβιομηχανίας και της οικονομικής ευημερίας. Σήμερα το Ντιτρόιτ είναι η πιό φτωχή πόλη των Ηνωμένων Πολιτειών.
Μερικές φορές αγαπάω αυτή την πόλη απλά και μόνο από αντίδραση, επειδή τόσος πολύς κόσμος την μισεί. Από την άλλη, η σημερινή της κατάσταση σου επιτρέπει να ζείς ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά περιβάλλοντα, μπορείς να έχεις το σπίτι σου, μια μικρή φάρμα, γη να καλλιεργείς, και μέσα σε λίγα λεπτά να βρίσκεσαι με το ποδήλατο στο κέντρο και να απολαμβάνεις ό,τι μπορεί να προσφέρει μια πόλη. Στο Ντιτρόιτ μπορείς να αγοράσεις ένα σπίτι με 500 δολλάρια, λιγότερα δηλαδή χρήματα απ΄ό,τι κοστίζει το αυτοκίνητό σου. Το Ντιτρόιτ είναι η πόλη της μουσικής, η κουλτούρα του είναι στενά συνδεδεμένη με τη μουσική του παρελθόντος και του παρόντος. Παρόλο που όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί, η μουσική μένει. Στη γειτονιά που ζω υπήρχε ένα σπίτι όπου συνήθιζαν να παίζουν μερικοί από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ. Το σπίτι κάηκε ολόκληρο αλλά κάθε Κυριακή στο άδειο οικόπεδο συνεχίζουν να παίζουν μουσική. Κάτοικοι από διάφορες γειτονιές συναντιούνται εκεί και μπορείς να ακούσεις τα μπλουζ από τα γύρω οικοδομικά τετράγωνα».
-Πιστεύεις οτι η αγάπη για αυτή την πόλη όλων εκείνων που αποφασίζουν να έρθουν σήμερα και να ζήσουν εδώ, μπορεί να αλλάξει το βίαιο παρελθόν της; « Το Ντιτρόιτ είναι η πιο έγχρωμη πόλη της χώρας με τα πιο λευκά προάστια. Αλλά μέσα στην πόλη και σε μερικές περιπτώσεις στα προάστια, οι άνθρωποι κάνουν μεγάλες προσπάθειες να γιατρέψουν αυτόν το φυλετικό και χωρικό διαχωρισμό, πολυ συχνά όμως δεν ξέρουν πως να το κάνουν. Είναι όπως στο χορό του σχολείου, όλοι θέλουν να χορέψουν αλλά όλοι νιώθουν άβολα. Γι αυτό πιστεύω οτι χρειάζονται άνθρωποι ‘γέφυρες’, που να μπορούν να μιλάνε και τις δύο γλώσσες.»